مدح و شهادت حضرت عباس علیه‌السلام
علیُ مـع‌الـحـق و حق با عـلی‌ست که ماکـو ولی، بعدش الا علی‌ست محمد علی است و زهرا علی‌ست که کارِ خـدا دستِ مـولا عـلی‌ست عــلـی گــویـم و گـفــتــه‌ام بـارهـا چه کـم بـاشـد اینـگـونـه بـسـیارها عـلـی جـلـوه‌ای کرد و تکـرار شد عــلـی عــازمِ قـلـبِ پـیــکــار شـد عــلـی بـارِ دیـگـر کـه کــرّار شـد عـلـی شـد جـوان و عـلـمـدار شـد ابـالـفـضل یـعـنی کـه مـولا عـلـی صد و سی و سه مـرتـبـه یـاعـلـی بـدان اوسـت تـیــغّ دو دَم مـی‌زنـد و مـانــنــدِ حـیــدر عَـلــم مـی‌زنـد هـمـیـن که به مـیـدان قـدم می‌زنـد چپ و راست را هِـی بهـم می‌زند به پیـشـانیـش نقـشِ زردِ عـلی‌ست که ایـن دسـتـمـالِ نـبـرد عـلی‌ست اگر ایـنـچـنـیـن عـزمِ مـیـدان کُـنَـد پـیـشـمـان شـوند و پـریـشـان کُـنَـد حرم را پِیِ خود رجز خـوان کُـنَد زَنَـد ضـربـه و یا حـسن جان کُـنَد زَنَـد بـا حـسـیـن و زَنَـد بـا حـسـن کِشد یا حـسـین و کِـشـد یـا حـسـن مــیــانِ حــرم مـرکـبِ کــودکــان بـه مـیـدان ولـی کـوهِ آتــشـفـشـان مـــیـــانِ حــرم خـــادم ایــن و آن به مـیدان ولی مَـردِ تـیـغ و کـمان رقـیـه از این دوش سـر برنداشت که از دوشِ او جـایِ بهـتر نداشت امـیـر است و آوارۀ زیـنـب اسـت کـفـیل است و بیـچارۀ زینب است ولـی او فـقـط چـارۀ زیـنـب اسـت بـگـو که هـمـه کـارۀ زیـنـب است هـمـیـشـه حــرم را بـهــم مـی‌زنـد کـه دل مـی‌بــرد تـا قــدم مـی‌زنـد اگـر خـیـلِ مــژگــانِ گـیــرا نـبـود اگـر بــرقِ چـشـمــانِ آقــا نــبــود و ایـنـقـدر خـوش قـدّ و بـالا نـبود چه می‌شُـد که اینـقـدر زیـبـا نـبود ببـیـن آخـر از دور چـشـمش زدند خـدایا چه بـدجـور چـشـمـش زدند نشان داد چـشـمـانِ خود را به آب لبِ خشک و سوزانِ خود را به آب و نـوزادِ بـی‌جـانِ خـود را بـه آب فـرو کـرد دسـتـانِ خـود را به آب پُــر از آب شـد مَـشـکِ آب آورش خـجـالت کـشیـد از دو دستِ تَرَش به سـویِ حرم راه طـفـلان گرفت که از بـارشِ تـیـر بـاران گـرفـت دو بـازویِ او تـیـغِ بُــران گـرفـت ولی مَشک را او به دندان گـرفت نَـفَـس زد به تـاب آمـدم صبـر کن که خـانـم رُبـاب آمـدم صـبـر کـن شـد از تـیــرهـا خــریــدار پـشـت که خَم شد به مَشک و پدیدار پشت شده زیـرِ رگـبـار خـونـبـار پـشت به مـقـتل نـوشـتـند شـد خـار پشت ولی حیف تیری به مَشکش نشست زمین ریخت چون آب قلبش شکست چه شد حرمله روی زانـو نشـست عـمـودی مـیـانِ دو اَبـرو نـشـست نوکِ نـیزه‌ای سمتِ پهـلـو نشـست عمودی به سر خورد و بر او نشست عمو از سرِ زین زمین ریخت ریخت سپاهی سرش از کمین ریخت ریخت سـر و وضـعِ او را بِـهَـم ریخـتـند به نـیـزه عـمـو را بِـهَـم ریـخـتـنـد به تـیـغـی گـلـو را بِـهَـم ریـخـتـنـد کـشـیـدنـد و مـو را بِهَـم ریـخـتـنـد حـرامـی هــمـه پـشـتِ هـم آمـدنـد پـس از او ارازل حـــرم آمـــدنــد پس از او دلِ زارِ خواهر شکست یتیمی زمین خورد و از پَر شکست و سیلی چنان خورد که سر شکست که دنـدان شـیـریِ دخـتـر شکـست یـتـیـمـی عـمـو گـفـت او را زدنـد چه کج رویِ نـیـزه عـمو را زدنـد |